درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری چشیده ام که مپرس
گشته ام در جهان وآخر کار دلبری بر گزیده ام که مپرس
آن چنان در هوای خاک درش می رود آب دیده ام که مپرس
من به گوش خود از دهانش دوش سخنانی شنیده ام که مپرس
سوی من لب چه می گزی که مگوی لب لعلی گزیده ام که مپرس
بی تو در کلبه گدایی خویش رنج هایی کشیده ام که مپرس
همچو حافظ غریب در ره عشق به مقامی رسیده ام که مپرس
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست توافتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در گوش من آرام
آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
میدهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا؟
خانه ی کوچک ما
سیب نداشت.
خرداد۴۳
(حمید مصدق)
جهان قرآن مصور است
و آیه ها در آن
به جای آن که بنشینند ایستاده اند
درخت یک مفهوم است
دریا یک مفهوم است
جنگل و خاک و ابر
خورشید و ماه و گیاه.
با چشم ها عمیق بیا تا جهان را تلاوت کنیم.
(سلمان هراتی)
مامانم این شعرو خیلی دوست داره به همین خاطر نوشتمش.
